Wbrew pozorom odpowiedź na to pytanie nie jest oczywista, gdyż zależy od przyjętej interpretacji przepisów prawa. Ustawa z dnia 29.08.1997 r. o ochronie danych osobowych (t.j. Dz.U. z 2002 r. Nr 101 poz. 926 z późn. zm.) w art. 6 ust. 1 definiuje dane osobowe jako wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej. Dalej Ustawodawca przytacza pojęcie osoby fizycznej możliwej do zidentyfikowania. I tak w świetle prawa taką osobą jest każdy kogo tożsamość można ustalić czy to w sposób bezpośredni, czy też pośredni, zwłaszcza poprzez powołanie się na numer indentyfikacyjny bądź inne czynniki opisujące jego cechy osobowe (art. 6 ust. 2 ww. ustawy).
Wywieszona informacja o wysokości świadczeń w przestrzeniach wspólnych
Biorąc pod uwagę powyższe można uznać, że wykazy wywieszane na klatkach schodowych, a zawierające numery lokali oraz przypisaną im wysokością należnych świadczeń (czy też kwotą zadłużenia względem wspólnoty mieszkaniowej) pozwalają na zidentyfikowanie właścicieli tych lokali mieszkalnych. W tym przekonaniu utwierdza decyzja Generalnego Inspektora Danych Osobowych z dnia 21.02.2005 r. (GI-DEC-DS-36/05). Informacja o wysokości świadczeń nie może być zatem wywieszana w przestrzeniach wspólnych budynku.
Tak więc zgodnie z literą prawa zarząd lub zarządca wspólnoty mieszkaniowej powinien unikać praktyk zamieszczania tego rodzaju informacji do publicznego wglądu, chyba że posiadają zgodę osób, których dane te dotyczą. W tym przypadku lepszym rozwiązaniem będzie wystosowanie indywidualnych pism do właścicieli lokali i dostarczenie ich, przy wykorzystaniu skrzynek pocztowych albo osobiście przez pisemne potwierdzenie odbioru. Najważniejsze, aby taka informacja o wysokości świadczeń trafiła do zainteresowanej osoby, zaś komunikowanie pozostałym właścicielom lokali o sprawach nie dotyczących ich bezpośrednio jest zbyteczne.
